Doradca finansowy to osoba, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych

Gdzie znajdę doradcę finansowego?

Jeżeli mieszkacie w Anglii, Niemczech lub Stanach Zjednoczonych i po ostatnim rozdziale czujecie, że przygotowanie Planu Finansowego przekracza wasze możliwości, to nie ma się czym martwić. Bez większych problemów znajdziecie specjalistę, który Wam pomoże.

Jeżeli jednak mieszkacie w Polsce, znalezienie pomocy przy przygotowywaniu Planu Finansowego będzie trudnym (lub bardzo kosztownym) zadaniem. W Polsce nie ma bowiem doradców finansowych. No dobrze, nie bądźmy tacy surowi. Zastanówmy się kim jest ten doradca finansowy i czy naprawdę tak trudno go w Polsce znaleźć. Zacznijmy od samego początku, czyli od definicji.

Kim jest doradca finansowy?

Doradcę finansowego możemy zdefiniować w szerokim oraz wąskim ujęciu.

W szerokim ujęciu

Doradca finansowy to osoba, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych.

Doradca finansowy definiowany w ten sposób nie jest konkretnym zawodem. Za doradcę finansowego w tym wypadku możemy uznać zarówno prawnika specjalizującego się w planowaniu sukcesji jak i agenta ubezpieczeniowego, coacha, pośrednika finansowego czy doradcę bankowego.

W wąskim ujęciu

Doradca finansowy to osoba, która w całkowicie niezależny sposób świadczy usługę wszechstronnego doradztwa finansowego dla swojego klienta. Usługa ta polega na indywidualnym doborze produktów i usług finansowych spośród wszystkich dostępnych na rynku. Doradca jest wynagradzany w pełni przez klienta (źródło: FECIF).

CFP Board of Standards doradcę finansowego nazywa planistą finansowym (personal financial planner). Jest to ekspert finansowy (financial professional), który ma zdolności i kwalifikacje do obiektywnego i kompleksowego planowania finansów osobistych. Głównym jego zadaniem jest przygotowywanie planów finansowych dla klientów.

Chciałbym stosować węższą definicję pojęcia doradca finansowy. Dla mnie doradca finansowy to jest ktoś, kto doradza, a nie sprzedaje. Niestety, z powodu chaosu definicyjnego wokół tego pojęcia, czuję się zmuszony używać pojęcia doradca finansowy w szerszym rozumieniu. Obawiam się zostać źle zrozumiany, zwłaszcza przez osoby, które tego rozdziału nie przeczytają.

Tak więc w całym Elementarzu Finansów Osobistych i na Blogu doradca finansowy będzie oznaczał

osobę, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych

Podział doradców finansowych

Możemy wyróżnić cztery podstawowe kryteria podziału doradców finansowych:

według sposobu wynagradzania,
według potwierdzonych kompetencji i uprawnień,
według specjalizacji
według powiązań z instytucjami finansowymi.

Kto płaci doradcy finansowemu?

Doradcy finansowi mogą być wynagradzani przez klientów lub przez instytucje finansowe.

Pierwszy model polega na pobieraniu opłat od klientów (fees only). Klienci mogą płacić za efekty (success fee), godzinę pracy (hourly fee) lub za wykonane usługi i przygotowane dokumenty (flat fee), np. za sporządzenie planu finansowego, bilansu czy budżetu.

To jest główny sposób wynagradzania doradcy finansowego w wąskim ujęciu, czyli planisty (personal financial planner) lub konsultanta finansowego (financial counselor). Dokładny sposób pobierania opłat jest kwestią konkretnego modelu biznesowego danego doradcy czy firmy doradztwa finansowego.

W USA najczęściej spotyka się połączenie flat fee i hourly fee. W przypadku zamówienia Planu Finansowego, doradca podaje przedział flat fee, szacując ilość czasu, jaki będzie musiał poświęcić na jego wykonanie. Nie pobierze większej stawki niż zadeklarował, nawet jeżeli zajmie mu to więcej czasu niż zakładał.

Koszt Planu Finansowego w USA różni się od lokalizacji (w Missouri będzie taniej niż w Kaliforni), umiejętności doradcy finansowego (im wyższe kompetencje tym drożej) oraz sytuacji klienta.

W przypadku studenta, który nie posiada jeszcze dużego majątku, wysokich przychodów ani skomplikowanej struktury kosztów, sporządzenie Planu Finansowego może kosztować $500. Z kolei Plan Finansowy dla pięcioosobowej rodziny ze starszymi dziećmi, sporymi dochodami, pokaźnym majątkiem – zarówno konsumpcyjnym jak i inwestycyjnym – oraz skomplikowaną strukturą wydatków, mógłby kosztować ponad $3000.

Za monitorowanie realizacji Planu Finansowego, doradca zazwyczaj liczy sobie od $100 do $300 miesięcznie. W przypadku hourly fee godzina pracy doradcy kosztuje od $80 do $300, chociaż zdarzają się również tacy doradcy finansowi, którzy potrafią policzyć sobie $500 za godzinę. Są to jednak specjaliści z najwyższej półki, z zestawem wszystkich możliwych certyfikatów, o szerokich i bardzo wysokich kompetencjach.

By nie teoretyzować za bardzo, zobaczcie na przykłady:

RTD Financial działający na wschodzie USA (Floryda, Atlanta, Nowy Jork, Filadelfia) oferuje Program Budowy Majątku (Wealth Builder), który kosztuje w pierwszym roku $5000 (potem $6.500 i $8.000). Za planowanie finansowe RTD pobiera $10.000 rocznie (źródło – RTD Financial).

Charlestone Financial Adviors (Karolina Południowa) za planowanie finansowe bierze około $5.000 rocznie. Za godzinę konsultacji od $100 do $400, w zależności od tematu (źródło – Charlestone Financial Advisors).

Większa część doradców finansowych w USA działa samodzielnie lub w ramach sieci i stowarzyszeń. Firmy doradztwa finansowego również funkcjonują, ale nie jest to popularny model w tej branży. Firmy są raczej małe, największe składają się z kilku doradców oraz kilkunastu wspierających ich osób.

Success fee jest stosowany wówczas, gdy planista finansowy ma zarządzać portfelem inwestycyjnym klienta. Wówczas otrzymuje wynagrodzenie uzależnione od zysków. Może to być część zysku lub odsetek wartości zarządzanego portfela, wypłacany po osiągnięciu określonej stopy zwrotu.

Drugi model wynagradzania doradców finansowych polega na opłacaniu ich przez instytucje finansowe. Płacą one za sprzedane produkty (comision only). Wynagrodzenie może stanowić stała stawka lub prowizja liczona od kwoty kredytu, wysokości prowizji zapłaconej przez klienta czy sumy rocznych składek za ubezpieczenie. Czasami się zdarza, że wysokość prowizji może być podwyższona za sprzedaż dodatkowych produktów.

Stałe stawki są stosowane zazwyczaj w przypadku prostych produktów: rachunków bankowych, lokat czy podpisywania aneksów do umów kredytowych.

Wysokość prowizji zależy od rodzaju produktu. Im ciężej znaleźć klienta na dany produkt, im więcej wymaga to czasu i wysiłku, i im bardziej produkt jest zyskowny dla instytucji, tym wyższa może być prowizja. Za kredyty hipoteczne firmy pośrednictwa finansowego mogą otrzymywać od 0,5% do 2,5% kwoty kredytu. Za kredyty gotówkowe, które są bardziej zyskowne, stawki mogą być wyższe – i w niektórych wypadkach sięgać ponad 5% kwoty kredytu.

Podobnie jest przy ubezpieczeniach. Przy najbardziej opłacalnych (dla Towarzystw Ubezpieczeniowych, of course) ubezpieczeniach na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, firmy mogą otrzymywać więcej niż równowartość rocznych opłaconych składek (liczbowo: ponad 100% rocznej składki). Za mniej opłacalne ubezpieczenia nieruchomości może to być natomiast od 5 do 25% rocznej składki.

Już słyszę

…ale koszą kasę…

Pamiętajcie jednak, że to są stawki dla firm, a nie dla doradców. Znam paru doradców kredytowych, którzy zarabiają naprawdę dużo i kilku, którzy zarabiają na poziomie dobrych informatyków. Większość jednak nie przekracza przeciętnego wynagrodzenia. Znam też wielu, którzy nie byli w stanie nic zarobić – bo pośrednik finansowy musi pracować na własny rachunek, tutaj nie ma etatów ani stałych pensji.

Niektóre instytucje płacą więcej, a niektóre mniej. Dobrze jest w takim wypadku, gdy firma pośrednictwa finansowego dobrze zarządza polityką konfliktów interesów. Uczciwość w branży jest niezwykle ważna, lepiej jednak dmuchać na zimne i nie dodawać kolejnego parametru do wyboru “najlepszej” oferty. Oferta ma być najlepsza dla klienta i doradca nie powinien forsować słabej oferty, bo bank lepiej za nią zapłaci. Klient mógłby stracić kilka tysięcy złotych przez to, że doradca dostanie dodatkowe 200 PLN prowizji.

Sposób wynagradzania doradców i pośredników finansowych nie jest regulowany odgórnie. W związku z tym na świecie można spotkać najróżniejsze modele: czysto prowizyjne, w pełni odpłatne oraz najróżniejsze mieszane warianty.

Skąd mam wiedzieć, że doradca finansowy zna się na tym, co robi?

Drugie kryterium dzieli doradców finansowych według potwierdzonych kompetencji i uprawnień. Wyróżnić możemy doradców certyfikowanych, licencjonowanych oraz takich, którzy nie mają żadnych certyfikatów ani licencji.

Niewiele państw reguluje dostęp do zawodu doradcy finansowego, chociaż w wielu krajach się o tym dyskutuje. W Wielkiej Brytanii regulacja odbywa się poprzez egzaminy organizowane przez państwowe instytucje nadzorujące rynek finansowy.

By otrzymać licencję, doradca finansowy w Wielkiej Brytanii musi zdać serię egzaminów i uzyskać Dyplom z zakresu Planowania Finansowego (Diploma in Financial Planning). Pozwala to na ubieganie się w Financial Conduct Authority o zezwolenie na świadczenie usług z zakresu doradztwa finansowego.

Projekt tego typu zmian pojawił się też w Polsce, jednak Komisja Nadzoru Finansowego po dwóch latach prac nad nim zrezygnowała z pomysłu.

Zdecydowanie bardziej powszechna jest certyfikacja przez instytucje pozarządowe lub firmy. Najpopularniejszym certyfikatem dla doradcy finansowego na świecie jest Certified Financial Planner nadawany w USA przez Certified Financial Planner Board of Standard Inc.

Certified Financial Planner jest certyfikatem międzynarodowym. W celu jego obsługi powołano Financial Planning Standards Board Ltd., która nadaje uprawnienia do wydawania certyfikatu CFP. Łącznie na świecie jest ponad 160 tysięcy osób posługujących się certyfikatem CFP, z czego prawie połowa w USA. W Europie CFP funkcjonuje w Niemczech, Austrii, Holandii, Francji i Wielkiej Brytanii.

Certyfikat może uzyskać tylko osoba z wyższym wykształceniem. Potwierdza on posiadanie wysokich kompetencji we wszystkich obszarach planowania finansowego. Nie bez powodu jest najbardziej rozpoznawalnym i najwyżej cenionym certyfikatem. Egzaminy, trwające około 10 godzin, składają się ze 170 pytań i dotyczą ponad stu tematów (źródło – CFP).

Innym istotnym certyfikatem w USA jest Accredited Financial Counselor nadawany przez Association for Financial Counselling and Planning Education.

AFC potwierdza kompetencje konsultanta finansowego. Jest to osoba, która potrafi pomóc rozwiązać problemy finansowe nawet wśród osób mniej zamożnych. Egzaminy nie są aż tak wymagające jak w przypadku CFP, jednakże do uzyskania AFC trzeba odbyć 1000 godzin praktyki w ciągu dwóch lat od zdania egzaminu.

W Europie oprócz FPSB, istnieją dwie organizacje certyfikujące doradców finansowych:

European Federation of Financial Professionals (EFFP) z siedzibą w Bad Homburg w Niemczech
European Financial Planning Association z siedzibą w Brukseli w Belgii (a powstałe w Rotterdamie, w Holandii).

Pierwsza opiera się na niezależnych doradcach finansowych pracujących samodzielnie lub w małych firmach, natomiast druga na sektorze bankowym, szczególnie w obszarze obsługi klienta zamożnego – Private Banking i Wealth Management (Waliszewski 2016: 124).

Certyfikacja przez EFFP jest trzystopniowa. Pierwszy poziom (European Financial Guide, EFG) wymaga ukończenia kursu organizowanego przez Europejską Akademię Planowania Finansowego i zaliczenia egzaminu. Składa się on ze 100 pytań, z których 40 dotyczy matematyki finansowej. Pozostałe dotyczą prawa podatkowego, ekonomii, analizy finansowej, systemu emerytalnego oraz podstaw inwestycji, zarządzania nieruchomościami, kredytów i ubezpieczeń.

Drugi poziom certyfikacji (European Financial Consultant, EFC) rozszerza posiadane kompetencje o planowanie finansowe – egzamin wygląda podobnie (100 pytań w tym 40 z matematyki finansowej). Najwyższy poziom (European Financial Planner, EFP) obecnie nie jest oferowany przez EFFP Polska. Utrzymanie certyfikatów wymaga ciągłej edukacji (mierzonej punktami za udział w szkoleniach, liczonymi według regulaminu), członkowstwa w stowarzyszeniu oraz przestrzegania zasad etycznych EFFP (źródło – EFFP)

EFPA prowadzi certyfikację na dwóch poziomach (European Financial Adviser, EFA EFFP oraz European Financial Planner, EFP EFFP). Podejście do egzaminu wymaga ukończenia studiów podyplomowych organizowanych przez Warszawski Instytut Bankowości. Utrzymanie certyfikatu wymaga przestrzegania kodeksu etycznego EFPA, praktyki zawodowej oraz udziału w programach szkoleniowych (źródło – EFPA).

Jestem gorącym zwolennikiem certyfikacji. Ma ona jednak sens tylko wówczas, gdy jej zdobycie wymaga wysiłku (intelektualnego). EFFP i EFPA wydają mi się wypadać bardzo blado przy – niestety niedostępnym w Polsce – CFP.

Certyfikacja w Anglii (CFP) – państwie dwa razy bogatszym od Polski, co za tym idzie, o dwukrotnie wyższych kosztach – okazuje się tańsza niż zdobycie EFP (2 stopień EFFP) i EFA EFFP (1 stopień EFPA) w Polsce. I to przy uwzględnieniu kosztów dodatkowych egzaminów, potwierdzających odpowiednią znajomość brytyjskiego systemu podatkowego i prawnego.

Ponadto międzynarodowość EFFP wydaje mi się dosyć naciągana. Nie znalazłem żadnych informacji na temat tej organizacji w języku angielskim. Poza nazwą i jednym artykułem naukowym doktora Krzysztofa Waliszewskiego. Jedyne strony organizacji do której dotarłem (poza polskimi EFFP i EAFP) to niemieckie strony EFFP i EAFP.

W Polsce certyfikowanych przez EFFP jest 130 osób (grudzień 2016). Na niekorzyść świadczy bardzo długi staż organizacji w porównaniu do jej stopnia rozwoju.

Na podstawie wyszukiwarki osób certyfikowanych przez EFPA policzyłem, że w grudniu 2016 roku certyfikat wydany przez EFPA posiadało w Polsce 397 osób, z czego przynajmniej 378 stanowili byli lub obecni pracownicy banków (80 z Raiffeisen Banku, 50 z grupy mBanku, po 40 z Pekao SA, PKO BP i Deutsche Banku, ponad 20 z ING i Aliora. Parę osób z BZWBK i Banku Handlowego) oraz firm pośrednictwa finansowego (ponad 20 z Xeliona i niecałe 10 z Phinance).

Zaledwie dwie osoby są prywatnymi pośrednikami finansowymi, i tylko jedna świadczy usługi doradztwa finansowego (wraz z tworzeniem planów finansowych na zamówienie).

By nazwać się doradcą finansowym nie trzeba zdawać żadnych egzaminów. Doradcy finansowi posiadający certyfikaty poświadczające posiadanie umiejętności potrzebnych do profesjonalnego planowania finansów osobistych to ogromna rzadkość. Do niedawna każdy mógł o sobie powiedzieć, że jest “doradcą finansowym”. Ja sam zacząłem pracować jako „doradca finansowy” tuż po zdaniu matury. Domyślacie się chyba, jakimi wówczas kompetencjami dysponowałem?

Czym się zajmuje doradca finansowy?

Trzecim kryterium podziału jest specjalizacja. Moim zdaniem jest to najważniejsze kryterium podziału, ponieważ mówi nam, czym dany doradca finansowy tak naprawdę się zajmuje.

Doradcy finansowi według węższego rozumienia są albo planistami finansowymi albo konsultantami finansowymi. Planista finansowy zajmuje się tworzeniem i pomocą w realizacji planów finansowych. Umie (nawet jeżeli nie może z powodów przepisów danego państwa) zarządzać portfelem inwestycyjnym, dobrać odpowiednie narzędzia do zarządzania ryzykiem, znaleźć najlepiej pasujące rozwiązania kredytowe i optymalizować podatki.

Konsultant finansowy skupia się na pracy z mniej zamożnymi klientami, potrafi rozwiązywać ich problemy oraz uczyć podstaw zarządzania finansami osobistymi.

Jeżeli (w USA) masz problem z wyjściem z długów albo zarabiasz trochę ponad minimum socjalne, a chciałbyś zrobić coś ze swoimi finansami, idziesz do konsultanta finansowego (financial counselor). Jeżeli chcesz zbudować portfel emerytalny, oszczędzić na studia dzieci czy wziąć kredyt, idziesz do planisty finansowego (financial planner).

Według szerszego rozumienia, doradcami finansowymi możemy nazywać pośredników kredytowych, ubezpieczeniowych i inwestycyjnych.

Istnieją dwa rodzaje pośredników, w zależności od tego, w czyim imieniu on działa i kto mu za to płaci. Broker działa w imieniu i na zlecenie klienta. Multiagent, działa w imieniu i na zlecenie instytucji finansowych. Jak ich rozróżnić? Jeżeli płacisz pośrednikowi za znalezienie odpowiednich dla Ciebie ofert, jest to broker. Jeżeli mu nie płacisz, jest to multiagent.

Doradca inwestycyjny w Polsce jest przypadkiem szczególnym – przeciętny człowiek nie ma raczej szans na skorzystanie z jego usług. Dostęp do zawodu jest regulowany bardzo wymagającym egzaminem, a osoby które go zaliczyły zajmują się zarządzaniem portfelami w funduszach inwestycyjnych i nie oferują swoich usług klientom indywidualnym. Chyba, że wyjątkowo bogatym, którzy na inwestycje przeznaczają przynajmniej kilkanaście milionów złotych.

Księgowi zazwyczaj nie adresują swoich usług do klientów indywidualnych (poza rozliczaniem PITów). Konkurencja na rynku jest jednak tak duża, że na pewno da się znaleźć księgowego, który zgodziłby się pomóc w zarządzaniu finansami osobistymi. Podobnie z prawnikami oraz doradcami podatkowymi, chociaż ich usługi mogą okazać się już droższe.

Coachowie kariery, pośrednicy nieruchomości oraz doradcy emerytalni i sukcesyjni również mogą być nazywani doradcami finansowymi. Zajmują się jednym konkretnym obszarem finansów osobistych; odpowiednio: planowaniem kariery, mieszkalnictwem, planowaniem emerytalnym i spadkowym.

Za doradcę finansowego może być również uznany pracownik banku. Zwłaszcza, jeżeli aktywnie korzystamy z usług bankowych. Obecnie relacje z bankiem stają się coraz bardziej automatyczne. W przeszłości dosyć popularne było posiadanie własnego bankiera, który utrzymywał z nami regularny kontakt i zajmował się całą obsługą bankową. Osobiści bankierzy wciąż są wykorzystywani w ramach Private Bankingu.

Czy doradca finansowy jest niezależny?

Ostatnim kryterium podziału doradców finansowych są powiązania z instytucjami finansowymi. Doradca może być niezależny, zależny kapitałowo lub operacyjnie.

Niezależny doradca finansowy nie ma żadnych powiązań z instytucją finansową. Ani kapitałowych, ani operacyjnych. Żadna instytucja finansowa nie posiada udziałów w firmie doradztwa. Doradca finansowy nie jest też związany żadną umową o współpracy z instytucjami finansowymi. Niezależny doradca finansowy musi więc być wynagradzany wyłącznie przez klienta i nie może otrzymywać prowizji od żadnej instytucji finansowej za sprzedaż ich produktów.

Jeżeli doradca finansowy otrzymuje prowizje od instytucji finansowej lub jest w inny sposób związany z nią jakąś umową, mówimy wówczas, że jest zależny operacyjnie. Jeżeli natomiast firma doradztwa finansowego jest powiązana kapitałowo z jakąś instytucją finansową, mówimy, że jest zależna bezpośrednio. Obie formy zależności mogą rodzić konflikt interesów pomiędzy doradcą oraz klientem.

W przypadku zależności operacyjnej, doradca może nie analizować wszystkich dostępnych dla klienta produktów. Może ograniczyć się tylko do tych, które posiada w swojej ofercie. Może również preferować te produkty, z których sprzedaży otrzyma większą prowizję. W przypadku zależności kapitałowej, doradca może faworyzować produkty należące do własnej grupy kapitałowej.

Kogo można nazwać doradcą finansowym?

Doradcy finansowi w szerokim znaczeniu są więc bardzo zróżnicowaną grupą. Dla przykładu, doradcą finansowym można nazwać:

wynagradzanego prowizyjnie, niecertyfikowanego pośrednika finansowego zatrudnionego przez firmę powiązaną kapitałowo z bankiem, a jednocześnie operacyjnie z instytucjami, których produkty ma w ofercie [Doradca Klienta mFinanse SA];
wynagradzanego przez klienta i w pełni niezależnego brokera ubezpieczeniowego, posiadającego licencję KNF do wykonywania zawodu [samozatrudniony Broker Ubezpieczeniowy];
wynagradzanego przez bank doradcę bankowego, certyfikowanego przez EFPA, zależnego (kapitałowo i operacyjnie) od zatrudniającego go banku [Bankier Friedrich Wilhelm Raiffeisen];
wynagradzanego przez klienta oraz częściowo prowizyjnie przez instytucje finansowe planistę finansowego, certyfikowanego przez CFP w Wielkiej Brytanii, niezależnego kapitałowo, ale zależnego operacyjnie od instytucji, których produkty ma prawo sprzedawać [Doradca Finansowy CFP, prowadzący “Kancelarię Finansową”];
wynagradzanego przez klienta planistę finansowego, certyfikowanego przez EFFP, w pełni niezależnego od instytucji finansowych [Doradca Finansowy EFG].

Streszczenie:

W szerokim ujęciu doradca finansowy to osoba, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych. Może nim więc być zarówno prawnik specjalizujący się w planowaniu sukcesji jak i agent ubezpieczeniowy, coach finansowy, pośrednik finansowy (w tym ubezpieczeniowy i kredytowy), planista finansowy, konsultant finansowy,oraz doradca kredytowy, ubezpieczeniowy czy bankowy. W wąskim ujęciu doradca finansowy to osoba, która w całkowicie niezależny sposób świadczy usługę wszechstronnego doradztwa finansowego dla swojego klienta. Usługa ta polega na indywidualnym doborze produktów i usług finansowych spośród wszystkich dostępnych na rynku. Doradca jest wynagradzany w pełni przez klienta.

Możemy wydzielić cztery podstawowe kryteria podziału doradców finansowych: według sposobu wynagradzania, potwierdzonych kompetencji i uprawnień, specjalizacji oraz według powiązań z instytucjami finansowymi. Doradcy mogą być wynagradzani przez klientów (fees only) lub przez instytucje finansowe (comision only). W przypadku pierwszego modelu, może być to stawka godzinowa (hourly fee), stała stawka (flat fee) lub premia za efekty (success fee). W przypadku drugiego modelu, może to być stała stawka lub prowizja liczona od kwoty bazowej (kwoty kredytu, zapłaconej przez klienta prowizji, rocznych składek za ubezpieczenie). Przy stosowaniu systemu prowizyjnego ważne jest dobre zarządzanie polityką konfliktów interesów by doradcy nie kierowali się swoim wynagrodzeniem przy wyborze oferty dla klienta.

Doradcy finansowi mogą być licencjonowani (jeżeli w danym państwie zawód doradcy finansowego jest regulowany) lub certyfikowani przez zewnętrzne podmioty. Najważniejszym certyfikatem dla doradców finansowych jest Certified Financial Planner wydawanym w USA przez Certified Financial Planner Board of Standards Inc., oraz w kilkunastu innych państwach, przez instytucje akredytowane przez Financial Planning Standard Boards Ltd. W Europie CFP wydawane są w Niemczech, Austrii, Francji, Wielkiej Brytanii oraz Holandii. Innym certyikatem dla doradców finansowych w USA jest Accredited Financial Counselor wydawany przez Association for Financial Counselling and Planning Education.

W Europie, oprócz CFP, funkcjonują dwa inne systemy certyfikatów, wydawane w Niemczech i Polsce przez European Federation of Financial Professionals (EFFP) ceryfikaty EFG, EFC oraz EFP oraz wydawane w kilkunastu krajach europejskich przez European Financial Planning Association certyfikaty EFA EFPA oraz EFP EFPA.

Najważniejszym kryterium podziału doradców finansowych jest ich specjalizacja. Doradcy finansowi w wąskim ujęciu mogą być planistami finansowymi lub konsultantami finansowymi. W szerokim ujęciu, oprócz planistów i konsultantów finansowych doradcami finansowymi możemy nazwać pośredników (finansowych, ubezpieczeniowych, kredytowych i inwestycyjnych), doradców (kredytowych, ubezpieczeniowych – w tym brokerów), księgowych, prawników i doradców podatkowych (o ile zajmują się problemami związanymi z finansami osobistymi), a także coachów (finansowych, kariery), pośredników nieruchomości doradców emerytalnych i doradców sukcesyjnych.

Doradcy finansowi mogą być zależni operacyjnie (jeżeli sprzedają produkty lub usługi instytucji finansowych), zależni kapitałowo lub niezależni. Zależność może powodować konflikty interesów między doradcą a klientem.

Pojęcia:

Doradca finansowy (szerokie ujęcie, wąskie ujęcie), kryteria podziału doradców finansowych (wg sposobu wynagradzania, wg kompetencji, wg specjalizacji, wg zależności od instytucji finansowych), fees onlny, success fee, flat fee, hourly fee, comision only, monitorowanie realizacji Planu Finansowego, polityka konfliktów interesów, konflikt interesów, licencjonowanie, certyfikacja, Certified Financial Planner (CFP), Acredied Financial Counselor (AFC), European Financial Guide (EFG), European Financial Consultant (EFC), European Financial Planner (EFP), European Financial Adviser (EFA EFPA), European Financial Planner (EFP EFPA), Finanial Planning Standard Board, planista finansowy, konsultant finansowy, pośrednik (finansowy, ubezpieczeniowy, kredytowy, inwestycyjny), doradca (kredytowy, ubezpieczeniowy), doradca inwestycyjny, broker ubezpieczeniowy, multiagent, doradca podatkowy, doradca bankowy, doradca finansowy zależny kapitałowo, doradca finansowy zależny operacyjnie, niezależny doradca finansowy

W poprzednim rozdziale:

przypomnij sobie jak zrobić własny Plan Finansowy

W następnym rozdziale:

dowiedz się, gdzie szukać pomocy w tworzeniu Planu Finansowego

Bibliografia:

Waliszewski Krzysztof, Personal Financial Planning in Poland against the background of international experience, Nauki o Finansach, iss. 4/2014 (21), Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2014.

Kim jest doradca finansowy?

Doradca finansowy to osoba, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych

Gdzie znajdę doradcę finansowego?

Jeżeli mieszkacie w Anglii, Niemczech lub Stanach Zjednoczonych i po ostatnim rozdziale czujecie, że przygotowanie Planu Finansowego przekracza wasze możliwości, to nie ma się czym martwić. Bez większych problemów znajdziecie specjalistę, który Wam pomoże.

Kim jest doradca finansowy?

Doradca finansowy to osoba, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych.

osobę, która za opłatą świadczy usługę doradztwa w zakresie finansów osobistych

Podział doradców finansowych

według sposobu wynagradzania,

według potwierdzonych kompetencji i uprawnień,

według specjalizacji

według powiązań z instytucjami finansowymi.

Kto płaci doradcy finansowemu?

RTD Financial działający na wschodzie USA (Floryda, Atlanta, Nowy Jork, Filadelfia) oferuje Program Budowy Majątku (Wealth Builder), który kosztuje w pierwszym roku $5000 (potem $6.500 i $8.000). Za planowanie finansowe RTD pobiera $10.000 rocznie (źródło – RTD Financial).

Charlestone Financial Adviors (Karolina Południowa) za planowanie finansowe bierze około $5.000 rocznie. Za godzinę konsultacji od $100 do $400, w zależności od tematu (źródło – Charlestone Financial Advisors).

…ale koszą kasę…

Skąd mam wiedzieć, że doradca finansowy zna się na tym, co robi?

European Federation of Financial Professionals (EFFP) z siedzibą w Bad Homburg w Niemczech

European Financial Planning Association z siedzibą w Brukseli w Belgii (a powstałe w Rotterdamie, w Holandii).

Czym się zajmuje doradca finansowy?

Czy doradca finansowy jest niezależny?

Kogo można nazwać doradcą finansowym?

wynagradzanego prowizyjnie, niecertyfikowanego pośrednika finansowego zatrudnionego przez firmę powiązaną kapitałowo z bankiem, a jednocześnie operacyjnie z instytucjami, których produkty ma w ofercie [Doradca Klienta mFinanse SA];

wynagradzanego przez klienta i w pełni niezależnego brokera ubezpieczeniowego, posiadającego licencję KNF do wykonywania zawodu [samozatrudniony Broker Ubezpieczeniowy];

wynagradzanego przez bank doradcę bankowego, certyfikowanego przez EFPA, zależnego (kapitałowo i operacyjnie) od zatrudniającego go banku [Bankier Friedrich Wilhelm Raiffeisen];

wynagradzanego przez klienta planistę finansowego, certyfikowanego przez EFFP, w pełni niezależnego od instytucji finansowych [Doradca Finansowy EFG].

Streszczenie:

Pojęcia:

W poprzednim rozdziale:

przypomnij sobie jak zrobić własny Plan Finansowy

W następnym rozdziale:

dowiedz się, gdzie szukać pomocy w tworzeniu Planu Finansowego

Bibliografia:

Waliszewski Krzysztof, Personal Financial Planning in Poland against the background of international experience, Nauki o Finansach, iss. 4/2014 (21), Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Wrocław 2014.